ALPARSLAN AYGÜL- 1982-1983 MEZUNU
Korkulu Rüya Matematik
Ortaokul yıllarında matematik öğrentmenimizin sürekli dayak atması nedeniyle bu dersten çok ama çok soğumuştum.Matematik dersine karşı bir ön yargım oluşmuştu. Ben bu dersi hayatta geçemem ve başaramam diye. Taki bu durum yazdığım olaya kadar öyleydi.
Yıl 1981 Kasım ayı muhasebe bölümü 5B sınıfında okuyuyoruz. Dersimiz matematik ve hocamız Mustafapaşa'lı Hulusi Tümtürk. (yaşıyorsa Allahtan uzun ömürler, ölmüşsse rahmet diliyorum) Konumuzu tam hatırlıyamıyorum ancak şu formülü hala hatırlıyorum. "b2+4ac". Hocamız tahtaya bir soru yazdı ve bu soruyu kim çözecek bakalım dedi. Tabi sınıfta bir yada iki ve hep aynı kişiler parmak kaldırılmıştı. Sanıyorum diğer öğrencilerinde derse katılımını sağlamak için "bugün ayın kaçı çocuklar dedi, bizlerde ikisi hocam dedik. öyleyse sınıf listesinin ikinci kişisi tahtaya çıksın bakalım" dedi. Eyvah dedim bu kişi benim. İçime cız diye bir korku salındıki sormayın elim ayağımın dermanı kesilmişti. İstemeye istemeye tahtaya çıktım ve tebeşiri elime aldım ancak soruyu hiç bilmiyordum. Hocamız benim bu tavrımı gördü ve işte ne olduysa burada oldu "Evet Alparslan bu soruya önce şu formülü yaz(yukarıdaki formül) dedi. Bende yazdım ve birlikte bu soruyu çözdük. "Aferin Alparslan işte böyle" dedi. İşte bu sihirli kelime "Aferin" beni kendime getirerek öz güvenim artmasına vesile olmuştu. Tüm sınıf tahtada bana bakıyordu ve bende de o soruyu yapmış olmanın mutluluğuyla yerime oturmuştum. Yapılan ilk yazılıdan onluk sisteme göre 9 almıştım. Daha sonraki yazılılardanda benzer notlar almış ve daha önceki yıllarda matematikten nefret eden birisi olarak şimdi bu dersi sevmeye başlamış ve sevdikçede anlamaya başlamıştım.
Şimdi düşünüyorum da orta okul yıllarında bu sihirli kelimeyi söylemek öğretmenimiz için çokmu zordu acaba? hayır hiçte zor değildi diye düşünüyorum. Şimdi bizim çocuklarımız lise çağlarındalar ve bu anılarımı onlarla paylaşıyorum. Onlara özgüvenlerini kazanmaları için sürekli öğretmenleri ile temas kuruyorum. Buradan diğer velilerede sesleniyorum lütfen çocuklarımızla ilgilenelim onlar bizim herşeyimiz.
ALPARSLAN AYGÜL
DAKTİLO MASASI
1982 yılı Mayıs ayının sonları idi. 5B sınıfının daktilo dersi vardı ve hocamız Okul Müdürü Ömer Tamer idi. Daktilo masasının çekmecelerini kurcalarken çekmecelerde birtakım yazılar gözüme ilişti. Sanıyorum mezun olan öğrencilerin kısa kısa notları vardı. Bunu görünce "aslında hiç yaptığım bir şey değildi" ama bende bu çekmeceye birşeyler yazmıştım. Sanıyorum bu ders o dönemin son daktilo dersi idi. Yaz tatili bitmiş ve üçüncü sınıfa başlamıştık. Ömer Tamer hocamız nöbetçi öğrenci ile haber göndermiş ve müdür beyin odasına gelmemizi söymemiş. Tabi ben yine korku ve sıkıntılı bir halde odasına gittim baktımki içeride en az 10 - 15 kişi vardı. Bizlere öncelikle işlemiş olduğumuz suçun ne olduğunu söyleyerek bizleri disipline havale edeceğini söyledi. Tabi ben disiplinin ne olduğunu bilmiyordum. İçime dahada bir korku girdi elim ayağım titremeye başladı. Müdür bey şöyle dedi "sizi ancak bir şartla affederim oda bu masaları boyatacağım bu boyanın parasını sizler vereceksiniz" demişti. Tabi bizler o günün parasıyla az bir şey ödemiş ve bu korkulu rüyadanda kurtulmuştuk. 25 yıl geçti aradan ve müdür beyin yaptığı bu hareketin doğru olduğunu onaylıyorum. Çünkü bizlerde bir devlet memuruyuz devletin malının ne kadar kıymetli olduğunu hepimiz biliyoruz. Kurumlara ödenek yeteri kadar gelmemekte ve kurumlar çoğunlukla kendi yağı ile kavrulmaktalar. Tabiki yapılan doğruydu hem devletin malını tahrip ediyorduk hemde cezasızmı kalacaktık. Ömer Tamer hocama selam ve saygılarımı sunuyor ellerinden öpüyorum.
